علي(ع) در ميان پيروانش هم تنهاست، در اوج ستايش هايي كه از او مي شود مجهول مانده است. درد علي (ع) دو گونه است: يك درد، دردي است كه از زخم شمشير ابن ملجم در فرق مباركش احساس مي كند، و درد ديگر، دردي است كه او را تنها در نيمه شبهاي خاموش به دل نخلستان هاي اطراف مدينه كشانده ... و به ناله در آورده است و ما تنها بر دردي مي گرييم كه از شمشير ابن ملجم در فرقش احساس مي كند .
اما، اين درد علي (ع) نيست،
دردي كه چنان روح بزرگي را به ناله آورده است، تنهايي است ، كه ما آن را نمي شناسيم!
بايد اين درد را بشناسيم، نه آن درد را؛
كه علي(ع) درد شمشير را احساس نمي كند، و ... ما درد علي را احساس نمي كنيم.
پروردگارا ! قلبمان را با روح آسماني اش ، پيوند بزن
