زهراست كه خداوند نامش را به مسند قداست نشاند و كوثرش ناميد و زمين - سجاده گسترده نيايش او - در شبي كه عبور را از كوچه‏هاي مدينه دزديده بودند و سكون در همه چيز فرياد مي‏كشيد، چون هاله‏اى از نور، چنان مخفي ‏اش كرد كه دشمن ابتر، از شرم در حجم كوچك خود آب شد.

بانوي رجا ! بى‏جهت نيست كه نامت ‏با ناگهان گريه رقم خورده و يادت ، باران اشك را در چشمان مضطرب مي‏روياند. تو حد عظيم درد حيدر را جزر بودي و نامت تكيه‏گاه تنهايي علي ‏عليه السلام بود.

تو نخستين ميعاد اشك و نماز را با عبور غريبانه‏ات درجاده حادثه، بال در بال ملائك، به تصوير كشيدي كه سوختن باختن نيست ، توانستن است.

تو عشق محض را به رخ فرشتگان كشيدى و بعد از تو، فرزندانت وارثان عشق پاك و شهادت تواند كه قيام كاخ يزيد، بازتاب آموخته‏هاي زينب است; از بيت‏الاحزان و مسجد مدينه تا دشت كربلا و شام.