زهرا ، زهرا است ، چرا كه نجابتي است غريب. نامش سروش عالم وحي است و سرود ثناي فرشتگان سحر، تنديس جاوداني حسن است و شاهكار خداوند، آيه‏اي است و آيينه‏اي كه شاهراه‏هاي نور از آغوشش مي‏گذرد.

زهرا تكلمي است روشن به بازگويي صحيفه حيدر; زهراست كه سكوتش گوش صد فرياد را مي‏دراند و در سياهترين لحظه‏هاي خاموشي كه جاي شقايق را گل خرزهره مي‏گيرد، زايش ترديد را با تبر يقين عقيم مى‏كند.

زهرا نسيمي است تسكين دهنده التهاب دل گداخته علي ، نسيمي كه از اوست امواج دريا.