ا

زمن گرفته داغت شبهاي گفتگو را

بي توسكوت پائيز ، بسته ره گلو را

آوا ز جويباران ، بي منتهاي اشگم

بنگر چگونه برده ، ازسيل آبرو را

گفتم به خود كه مهتاب‌، شايدبه شب نباشد

آويختم به هركوي ، فانوس جستجو را

ديم كه در سكوت ، ظلمت سراي اندوه

بگرفته نا اميدي ، دامان ارزو را

رفتي و با قيام ، رگبار سرخ شيون

بستم دهان شاد ، مرد ترانه گو را

من غمگنانه اينجا ، خاموش بي تو ماندم

تا كه سپيده بگرفت ؛ شام سياه مو را

در آخرين دقايق ، اي موج آرزومند

ازشط سينه بر گير ، كشتي آرزو را