نظرات ياداشت افسوس كه بسياري از مردم نمي دانند زندگي همان لحظاتي است كه آرزوي

+ همسفر مهتاب

اگر ديوار نبود
نزديک تر بوديم،همه وسعت دنيا يک خانه ميشد و تمام محتواي يک سفره سهم همه بود و هيچکس در پشت هيچ ناکجايي پنهان نميشد اگر ساعتها نبودند آزاد تر بوديم، با اولين خميازه به خواب ميرفتيم و هر عادت مکرر را در ميان بيست و چهار زندان حبس نميکرديم اگر خواب حقيقت داشت هميشه با تو در کنار آن ساحل سبز لبريز از ناباوري بودم هيچ رنجي بدون گنج نبود اما گنجها شايد، بدون رنج بودند اگر همه ثروت داشتند دلها سکه را بيش از خدا نمي پرستيدند و يکنفر در کنار خيابان خواب گندم نميديديد تا ديگري از سر جوانمردي بي ارزشترين سکه اش را نثار او کند اما بي گمان صفا و سادگي ميمرد،اگر همه ثروت داشتند اگر مرگ نبود همه کافر بودند و زندگي بي ارزشترين کالا بود ترس نبود،زيبايي نبود و خوبي هم، شايد اگر عشق نبود به کدامين بهانه مي گريستيم و مي خنديديم؟کدام لحظه ناياب را انديشه ميکرديم؟و چگونه عبور روزهاي تلخ را تاب مي آورديم؟آري! بيگمان پيش از اينها مرده بوديم
اگر عشق نبود اگر کينه نبود قلبها تمام حجم خود را در اختيار عشق ميگذاشتند من با دستاني که زخم خورده توست گيسوان تو را نوازش ميکردم و تو سنگي را که من به شيشه ات زده بودم به يادگار نگه ميداشتي و ما پيمانه هايمان را در تمام شبهاي مهتابي به سلامتي دشمنانمان مي نوشيديم اگر خداوند يک آرزوي انسان را برآورده ميکرد من بيگمان دوباره ديدن تو را آرزو ميکردم و تو نيز هرگز نديدن من را آنگاه نميدانم
براستي خداوند کداميک را ميپذيرفت؟