وقتی که تنهای تنها می شوی ؛

وقتی که دوستانت ، آنها که نیازمند یاریشان هستی  ، درست در حساس ترین نقطه رهایت می کنند ؛

وقتی که در دست همانان که پشتوانه و پشتگرمی محسوبشان می کردی ، خنجری می بینی ؛

وقتی زیر سنگی که به استواری اش سوگند می خوردی و تکیه گاهش می شمردی ، ماری خفته می بینی که در تکان حادثه از خواب جهیده است ؛

وقتی که امواج امتحان ، خاشاک دوستی های سطحی را می رباید و لجن متعفن خودخواهی و منفعت طلبی را عریان می سازد ؛

وقتی که هیچ تکیه گاهی برایت نمی ماند و هیچ دستی خالصانه به دوستی گشاده نمی گردد ؛

یک ملجا و امید و پناهگاه می ماند که هیچ حادثه ای نمی تواند او را از تو بگیرد .

او حتی در مقابل بدی های تو خوبی می آورد و روی زشتی های تو پرده ی اغماض می افکند .

اگر بدانی که محبت و اشتیاق او به تو چقدر است بند بند تنت از هم می گسلد ...

حتماً دانسته ای او کیست...

پس چرا در انتها به او برسی ؛ از او آغاز کن !!!

بیش و پیش از همه خدا را دوست بگیر...

سال نو هم داره میاد باید همه چی نو بشه... همه چی از نو متولد می شه

شورو شادی و طراوت و زیبایی همه جا موج میزنه همه با فرا رسیدن

سال نو خوشحالن وسعی می کنند همه چی را نو و تمیز کنند

ای کاش میشد یکمی وقت کنیم و حال و هوای دلمونا هم نو کنیم

وشروع به خونه تکونی دلامون کنیم وهرچی کینه هست و هرچی. چیزای کهنست

دور بریزیم و بادلی نو و تمیز به استقبال سال جدید بریم

اره حالاوقتشه با نو شدن طبیعت صداقت وپاکی را به دلمون دعوت کنیم

و هرچی دروغ و دورویه از دلمون بیرون کنیم یادمون باشه که حسابی دلمونا تمیز کنیم

تا صداقت و مهربانی مهمان دلمون بشه

ماکه قشنگی را دوست داریم از هرچیز زیباست خوشمون میاد چرا فقط به زیبایی های ظاهری اهمیت میدیم؟

زیبایی های مهمتری هم هست که یادمون میره به اون هم بها بدیم

درسته که تو دنیای مادی زندگی میکنیم و انسان زیباترین موجود خداوند هست

ولی این انسان وقتی زیباست که دلش قشنگ باشه وقتی زیباست که مهربان باشه

کمی خود خواهی را کنار بزاره اینقدر قرق دنیا نشه

زندگی وقتی قشنگه که بادلی پاک همه را دوست داشته باشیم

این دنیا گذراست یه روزی باید همه چی را بزاریم بریم. چرا چیزای که بدردمون

نمی خوره را فقط جمع میکنیم ؟ یکمی هم باید بفکر توشه راهمون باشیم

اگه وقت کردیم یه بقچه مهربانی صداقت محبت توشه راهمون کنیم اینا هستن که

توراه دستمونا میگیرن و مارا به خدا میرسونند..

نو بهار است برآن کوش که خوش دل باشی

که بسی گل بدمد و تودر دل گل باشی

من نگویم با که نشین و باکه بنوش

که خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

در بهار هر ورقی دفتر حالی دگر است

حیف باشد که زحال همه غافل باشی